Δημόσιος υπάλληλος VS Ελεύθερος επαγγελματίας

- από Λάζαρος Τσαβδαρίδης - Αφήστε ένα σχόλιο
Επειδή έχει φουντώσει στο διαδίκτυο η συζήτηση, παραθέτω προσωπική άποψη.
 
 
1. Ένας ΔΥ στοιχίζει κάθε μήνα στο κράτος τον μισθό του, είτε είναι εργατικός, είτε είναι τεμπέλης. Άρα η ζημιά στο κράτος, πρωτίστως δημιουργείται από τον διορισμό υπεράριθμων (μισθοδοσία) και όχι από το αν είναι εργατικοί ή τεμπέληδες. Και για το διορισμό υπεράριθμων ΔΥ δεν ευθύνονται οι ίδιοι. Δεν αυτοδιορίστηκαν. Τους διόρισε κάποια νόμιμα και δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση.
 
2. Μια δημόσια υπηρεσία, κατά βάση, προορίζεται να παρέχει κάποιες υπηρεσίες στο κοινωνικό σύνολο και όχι να είναι κερδοφόρα. π.χ. νοσοκομείο ή σχολείο ή εφορία. Επομένως, η συζήτηση περί παραγωγικότητας μιας Δημόσιας Υπηρεσίας είναι άσκοπη.
Πιο σκόπιμο θα ήταν να συζητήσουμε κατά πόσο παρέχει τις υπηρεσίες, για τις οποίες εξ αρχής ιδρύθηκε.
 
3. Το ποιος είναι παραγωγικός και ποιος όχι, είναι πολύ σχετικό. Για παράδειγμα:
– Είναι αντιπαραγωγικός ένας δάσκαλος; Δεν παράγει κέρδος.
– Είναι αντιπαραγωγικός ο δημοτικός υπάλληλος που μαζεύει σκουπίδια; Δεν παράγει τίποτα.
– Είναι παραγωγικός ένας αγρότης που ζει με τις επιδοτήσεις και θάβει όλη την παραγωγή του στη χωματερή; Τι ακριβώς παράγει και ποιον ωφελεί;
– Είναι παραγωγικός ένας ΕΕ, που έστησε επιχείρηση με κρατική επιδότηση και μόλις συμπληρώσει την υποχρεωτική διετία, την κλείνει, ενώ τα λεφτά τα τσέπωσε; Τι ακριβώς παράγει και ποιον ωφελεί;
– Είναι παραγωγικός ο ξενοδόχος που έστησε ξενοδοχείο με 80% επιδότηση (λεφτά φορολογουμένων) και μας το παίζει τώρα επιχειρηματίας; κλπ κλπ
 
 

4. Επειδή ακούω κάποιους λεβέντες ιδιώτες να κατηγορούν από το πρωί μέχρι το βράδυ τους ΔΥ, που κατέχουν διευθυντικές θέσεις , ότι είναι ανίκανοι κλπ κλπ:

    α. Ο Ιδιώτης επιλέγει τους υπαλλήλους του, και απολύει όποιον θεωρεί άχρηστο. Ο ΔΥ δεν επιλέγει, εργάζεται με το προσωπικού που άλλος διόρισε και δεν μπορεί να απολύσει τους άχρηστους, απλά τους λούζεται χωρίς να μπορεί να κάνει τίποτα, ούτε καν να τους τιμωρήσει καλά καλά.

    β.  Ο Ιδιώτης διοικεί την επιχείρησή του έχοντας απόλυτη εξουσία, ο ΔΥ όχι. Αν π.χ. τελειώσει το μελάνι του εκτυπωτή, ο ιδιώτης θα βγάλει από την τσέπη του 50 ευρώ και θα στείλει τον υπάλληλο, εκείνη τη στιγμή, τρέχοντας,  στο παρακείμενο μαγαζί, να αγοράσει ανταλλακτικό. Ο ΔΥ θα μπλέξει με αιτήσεις και εγκρίσεις και και και και. 

    γ. Ο ιδιώτης, διοικώντας την επιχείρησή του, δίνει τις σχετικές εντολές προς τους υπαλλήλους του και αυτοί τις εκτελούν. Αν οι εντολές του είναι κακές, η επιχείρηση θα αποτύχει, αλλά δεν θα φταίνε οι υπάλληλοί του. Θα φταίει ο ίδιος.
Ο στόχος του ΔΥ δεν είναι η παραγωγή κέρδους, αλλά η παροχή συγκεκριμένων υπηρεσιών. Η εκάστοτε κυβέρνηση δίνει τις εντολές της και ο ΔΥ τις εκτελεί. Αν οι εντολές είναι κακές, η υπηρεσία δεν θα λειτουργήσει σωστά και θα αποτύχει στην αποστολή της. Γιατί δηλαδή εδώ να φταίει ο ΔΥ και όχι αυτός που δίνει τις εντολές; 

Τα παραπάνω επιβεβαιώνονται και στην περίπτωση που μια ιδιωτική εταιρία μεγαλώσει υπερβολικά., αποκτώντας πολλά επίπεδα ιεραρχίας.  Γίνεται δυσκίνητη και αρχίζει και θυμίζει δημόσια υπηρεσία.

5. Ακούω συχνά την ίδια  μαλακία, ότι ο ΔΥ δεν πλήρωσε για τη σύνταξή του, αλλά την πλήρωσε το κράτος. Όσοι ανόητοι υποστηρίζουν αυτή την άποψη, παρακαλώ να μου διευκρινίσουν αν εννοούν ότι ο ΔΥ πρέπει να εργάζεται ανασφάλιστος. Διότι αν πρέπει και ο ΔΥ να ασφαλίζεται, τότε τις ασφαλιστικές καλύψεις θα τις πληρώσει το αφεντικό του, δηλ. το κράτος και όχι ο Αη ΒΑσίλης.

Post Views: 350

Σχολιάστε